خـیـمه زد سـلـطان دین در کـربـلا            شــد مــشــوّش خــاطــر آل عـــبــا

خـاصه زینب، بـنت زهـرای بـتول            خاطـرش گـردید بس زار و مـلـول

ای عزیز مـصطـفی! فـخـر کـبـار!            زین زمین، خوب است تا بندیم بار

این سخن چون شاه از خواهر شنفت            در بیان پاسخـش، «هـیهات» گـفت

پــس تــســلّــی داد او را از کـــرم            بعد از آن فرمود: می‌دان، خواهرم!

کـایـن زمـیـن مــا را بُــوَد آرام‌گـاه            مـــانــدن مــا بــاشــد از امــر الــه

جان خواهر! صبـر کن در هر بـلا            صـابـریـن را دوست مـی‌دارد خـدا

این زمین، نی کربلا، دشت مناست            من خلیل و این زمین، جای فداست

مـن بـبـایـد کُـشـتـه از قــوم شـریـر            تـو بـبـایـد در کـف دونــان، اسـیـر

«آذر»! از شـرح مـصیبت درگـذر            کز بیانش سوخت، جان خشک و تر